Hij is opnieuw achter de rug. Twaalf december. Dag 0.
We probeerden dit jaar hard hem te behandelen als een ‘normale twaalf december’, maar toch lag er een knoop in mijn buik en voelde ik opnieuw de angst die ik toen voelde.
Misschien zal die ooit onwezenlijke angst op termijn nog verminderen, -misschien en hopelijk zelfs- bijna weg gaan, maar twaalf december zal nooit meer ‘normaal’ zijn.
Hoe hard we ook proberen.
Hij leeft en geniet en lijkt in niets meer op het doodzieke peutertje dat hij was. Wat zijn we blij met zijn wilde krullen. Hij kreeg een groeischeut om u tegen te zeggen. Gaat naar school en naar de scouts. Ik ben ook terug aan het werk.
Alles is terug normaal. Alsof het nooit anders was. We versierden onze kerstboom en toch is het pas 6 maand geleden dat we de laatste chemo-siroop gaven.
Ik denk aan hoeveel we ‘gekregen’ hebben, als ik een enthousiaste brok Felix in bed steek na een geslaagde filmavond bij de scouts. Dankbaar dat er geen alarmpje afgaat op de gsm omdat we niet mogen vergeten een spuitje siroop te geven. Dankbaar dat we hem hiervoor niet in een wurggreep moeten houden. Dankbaar dat dat voor hem niet meer ‘normaal’ is. Dankbaar dat hij het aan het vergeten is.
Er is het besef dat we zoveel geluk hebben gehad. Er is zoveel dankbaarheid. En er is de schrik dat het ons misschien ooit weer allemaal afgenomen wordt.
De kans op herval is 10 à 15% en ik ben er -echt eerlijk- heel weinig mee bezig. Het gaat hier nog van dag tot dag. Dat werd onze manier van leven. Als we ’s avonds kunnen zeggen ‘dat het een goeie dag was’, dan is dat nog altijd een overwinning. De spelregels zijn veranderd. De lat ligt lager.
Maar rond 12 december wordt het soms even moeilijker. Volgende week hebben we opnieuw een afspraak in het UZ voor bloedcontrole en klinisch nazicht.
Nog meer dan anders hoop ik dat ook deze controle goed is en dat we daarna weer drie weken ‘op ons gemak’ zijn. Want er is er hier eentje die enorm uitkijkt naar zijn eerste ‘normale’ kerstperiode en die willen we hem meer dan ooit geven!
Dag Tine en famillie, geniet van je eerste normale kerst, van alle kleine dingen des levens. En we duimen dat die schrik voor 12/12 nooit meer jullie waarheid wordt, maar dat het leven zachtjes vooort kabbelt op een rustige stroom. Of toch tot Felix in zijn puberteit komt, dan zal er wel weer af en toe een stormpje opsteken, maar als het dat maar is…
Dag Maja,
bedankt voor de warme woorden!
We zien die puberteit al helemaal zitten, al hoeft die nog er nog niet onmiddellijk aan te komen 😉
Fijne kerst!
Tine