Update Felix: So far, so good!

Vorig jaar deze tijd stonden we ook op punt om na maanden geduld eindelijk ook te beginnen aan onze lang geplande verbouwing. Een totaalrenovatie van de (nog niet gerenoveerde) helft van ons huis.

Dak, vloeren, muren, deuren… Nét de dag dat ongeveer alles uitgebroken werd wat los en vast zat, werd Felix ziek.

Van de huisarts gingen we naar de spoedafdeling om uiteindelijk rond half twaalf ’s avonds te eindigen op kinderhemato-oncologie in het UZ in Gent en te belanden in de grootste nachtmerrie van ons leven.

De eerste dagen verliepen in een waas -haast filmisch- en toch herinneren we ons sommige dingen nog glashelder. Hoe de diagnose ‘leukemie’ in het putje van de nacht op ons hoofd viel. Het kamertje op ‘dagkliniek’ waar we sliepen. Het telefoontje naar onze ouders.

De onderzoeken om te bepalen welk beest Felix in zijn macht had en de puncties om te kijken of de behandeling ‘aansloeg’. Het naar ons aanvoelen eindeloze wachten op de resultaten van die onderzoeken en puncties. En hoe ons hart telkens in onze keel klopte toen we die resultaten kregen van onze referentiearts.

Toen de ochtend aanbrak na die eerste nacht, hadden we een ander leven. ‘Overnight’ verloren we bijna alles. We moesten afscheid nemen van ons werk, ons huis, onze -achteraf bekeken- best gezellige dagelijkse sleur… Ook Felix verloor alles wat voor hem vertrouwd was.

Onder ons opende zich echter quasi onmiddellijk een enorm vangnet van vrienden en familie. Onze hond Eddie werd liefdevol opgevangen. Opa nam ‘den bouw’ over. Iedereen kookte voor ons. De buren gooiden graan voor de kippen. Felix werd bedolven onder cadeaus. We kregen warme kaartjes.

Toen we na een aantal weken ziekenhuis tussen de behandelingen door terug ‘naar huis’ mochten -en dat eigenlijk niet konden aangezien onze tijdelijke wooncontainer uiteraard niet geschikt was voor een ziek kind-, konden we bij ‘oma boerderij’ terecht.

En toen ons huis uiteindelijk klaar was, stond een legertje familie en vrienden klaar om ons te helpen verhuizen.
We werden gedragen.

Het duurde zeker zes maand, tot we enigszins genoeg op onze plooi waren om Team Neushoorn uit de grond te stampen. We konden dat doen omdat Felix zijn behandeling op dat moment voorspoedig verliep. God, wat waren en zijn we daar dankbaar voor!

En ook toen sprongen onmiddellijk tientallen mensen op de kar om samen met Team Neushoorn koekjes te verkopen. We dragen ze allemaal in ons hart… Eenvoudige wafeltjes, maar we hebben samen al bergen verzet!

Sommige mensen verdwenen stilletjes uit de picture toen ons leven zo plots veranderde. Misschien wisten ze zich geen houding te geven. Of vonden ze het te confronterend. Maar er kwamen ook mensen bij. Er kwamen méér mensen bij… Onze rotsen in de storm.

De voorbije weken konden we wennen aan de onderhoudsfase die momenteel best wel meevalt, ondanks 4 weken neutropenie (verlaagde weerstand), niet zo evidente prikken en een weekje ‘licht ontvlambare Felix’ door de cortisone. En zo zullen de komende dagen en weken ook wel passeren. We doen stilletjes onze tijd uit en hopen dat het monster wegblijft.

Deze namiddag waren we opnieuw in de tuin. Felix genoot van het herfstzonnetje. We zagen een roodborstje. Hij vond een worm. We speelden een spelletje voetbal. Ik harkte blaadjes. Hij sjotte met zijn bal door mijn hoop blaadjes. 🙂

Het was niet ‘hetzelfde’ als vorig jaar, maar het was ook goed en misschien zelfs beter.

We’ve made it this far.