Update Felix – Alles goed aan het front!

In alle stilte passeerde vorige week een nieuwe mijlpaal.
Woensdagmorgen gaven we het -normaal gezien- laatste cortisonesiroopje. Woensdagnamiddag volgde de -normaal gezien- laatste keer vincristine via infuus.

Het is een beetje onwerkelijk dat aan die hele reeks zware chemo’s een einde is gekomen. (Achtenvijftig zouden het er trouwens volgens zijn kanjerketting geweest zijn…)

De rest van de onderhoudsfase bestaat voornamelijk uit chemo via siroop (thuis) en bloedcontroles.
Het is aftellen, maar toch ook niet.

Op 12 december zullen we twee jaar na de diagnose zijn.

Dat het een rollercoaster was, waar niemand ooit kan op voorbereid zijn.  En dat de eerste maanden hard waren, en die daarna ook wel. En we ons kind langzaamaan zagen veranderen in een kaal kankerbolletje, terwijl we compleet machteloos waren en zijn leven in handen van de dokters moesten leggen.

Dat hij zo ongelofelijk veel moest afgeven.  Van dag 1 op dag 2 en zonder afscheid te kunnen nemen. De crèche in eerste instantie, waar hij met zoveel warmte omringd werd.
Geleidelijk aan ook soms. Het verlies van stappen en kruipen, onder invloed van de chemo.

Dat er diepe dalen waren. Maar dat het uiteindelijk beter werd. En gemakkelijker om dragen.

Toen Felix een miltabces kreeg, vreesden we dat hij het niet zou halen. Maar hij vocht en bleef vechten. En misschien hadden we die dagen het geluk aan onze kant.

Wat er ook gebeurde: er was àltijd een nieuwe dag. De zon kwam steeds opnieuw op. En de dagen werden beter. Tot we ons er niet meer door sleepten, maar terug voorzichtig stapten. En af en toe zelfs eens huppelden.

Ons grootste zonnetje was en is steeds Felix. Vrolijk kwetterend, zingend en lachend door het leven. Een brok verwondering en bewondering voor alles rondom hem. De sterren aan de hemel, een spin aan het raam, dwarrelende blaadjes… Ondanks alles vindt hij de wereld ongelofelijk mooi. Genietend van wat kan, zonder verbittering over wat niet kan.

Hij kon geen meer toepasselijke naam gekregen hebben, die zoon van ons.

We kruisen onze vingers en hopen dat de weken en maanden die volgen rustig mogen verlopen. En dat we dag na dag een klein stukje kankermonster mogen loslaten tot het ooit helemaal weg is.

Ondertussen proberen we gelukkig zijn niet uit te stellen en van elke dag -hoe eenvoudig ook- een topdag te maken.
Het is de belangrijkste les die we ooit leerden.