De katheter is weg. Opnieuw een stap vooruit dus, want de zwaarste chemo’s zijn achter de rug en een zachtere periode breekt normaal gezien aan.
Gisteren werd hij onder volledige verdoving verwijderd. We namen hem mee naar huis, in een potje. Alles is goed verlopen. Opnieuw een mijlpaal bereikt.
En toch is het een beetje dubbel. Het is opnieuw een stap in het duister. En vanaf nu moet er opnieuw geprikt worden, zeker 74 weken lang.
Toen Felix zijn armen en voeten kapot geprikt waren de eerste maand, hebben we er om gesmeekt, om die katheter. Uiteindelijk werd hij zelfs iets sneller geplaatst dan voorzien, op 12 januari: een maand na de diagnose. En nu is hij er uit, op 4 september. Een betrouwbare vriend, voor maanden.
Bedankt, en let’s never meet again…
Voor hij zijn katheter kreeg, begon Felix al te roepen van zodra hij een verpleegster of dokter de kamer zag binnen komen. Hij ontwikkelde op zeer korte tijd een panische angst voor prikken, bloedafnames via infuus en eigenlijk voor alles dat ook maar te maken had met zijn infuus…
Ik kreeg een ongelofelijke schrik voor verstopte infusen, nadat zijn infuus ’s nachts eens verstopt was geraakt en niet meer door te spoelen was. Verpleger Paul werd toen een held voor ons. Hij prikte in 1 keer -kalm en gedecideerd- bij Felix die op dat moment uitzinnig was. Het waren onze donkerste uren.
De Hickman katheter bracht verlichting en comfort. Bloedafnames gingen via de katheter en medicatie/chemo kon snel en pijnloos via de katheter rechtstreeks in de bloedbaan gebracht worden. Het was ook de vertrouwde katheter die ervoor zorgde dat de antibiotica tijdens zijn miltabces snel en efficiënt kon worden toegediend. 
Omdat een katheter altijd risico’s met zich meebrengt, wordt hij niet langer dan nodig in het lichaam gelaten.
Er is altijd risico op infecties (die via de katheter het lichaam kunnen binnendringen) en risico op verstoppingen.
Een Hickman katheter vraagt ook een specifieke verzorging en moet zeker wekelijks ‘doorgespoeld’ worden. In het begin moest Felix hieraan wennen, en aan de pijn die gepaard ging met het verwijderen van de plakker en aan die van het wondje van de insteekplaats. (Op dat moment moest de katheter ook nog ‘vergroeien’, om het plastisch uit te drukken.)
Na verloop van tijd ging deze verzorging zeer vlot maar de laatste maanden merkten we dat het opnieuw moeilijker en moeilijker werd. Kathetermoeheid? ‘Het buisje’ zit verstopt onder een heel grote plakker en Felix kreeg meer en meer schrik voor het verwijderen van die plakker. We oefenden thuis, maar met weinig resultaat in het ziekenhuis.
Tijdens de onderhoudsfase wegen de voordelen van de katheter niet meer op tegen de risico’s.
En dus werd Felix gisteren wakker, zonder buisje in zijn borst en opnieuw met een verbandje aan zijn hand. Zijn hand werd vanaf dan (net zoals in de eerste maand) ‘onbruikbaar’ voor hem. “Mijn handje werkt niet meer.” Old habits die hard…
Volgende week volgt de eerste prik in het ziekenhuis in Zottegem en ook die prikken zullen opnieuw wennen.
De prik-cadeautjes liggen al klaar. We zijn voorbereid. (De aandelen van Playmobil gaan weer omhoog.)
En als extra bonus mag hij binnen minder dan 10 dagen opnieuw dagelijks in een bad -boordevol schuim- naar hartelust ploeteren!
Als dat niet iets is om naar uit te kijken!
Dag lieve, sterke Felix, Tine en Karl. Ik zit met grote ogen uw verslagje te lezen en mijn bewondering voor jullie groeit enorm. Ik kan mij totaal niet voorstellen wat jullie allemaal al meegemaakt hebben de laatste maanden, bijna een jaar reeds al. Ik ben blij voor jullie dat het de goede kant uit gaat. Ik wens jullie in de toekomst vele plezierige, grappige momenten met jullie zoontje toe en vooral voor jullie in de mate van het mogelijke “rust”.
We blijven hier duimen voor jullie vechtertje.
Dikke knuffel!