Het is prijs… De eerste verkoudheid is een feit. Eergisteren werd Felix hoestend en proestend wakker. Het was 2.30u en onze voelsprieten stonden onmiddellijk op ‘groot alarm’.
Gelukkig was er geen koorts. We gaven hem paracetamol tegen de pijn en stopten hem opnieuw in. Hij viel terug in slaap tot de ochtend. Mama en papa lagen de rest van de nacht te luisteren naar de hoestbuien tijdens zijn slaap. In mijn hoofd scenario’s van longontstekingen en valse kroep…
Gelukkig was ook de ochtend koortsvrij en kon een telefoontje naar het UZ geruststellen. Zo lang er geen koorts is, is er geen reden tot paniek en aangezien zijn witte bloedcellen boven de 2000 stonden, mochten we alle chemo gewoon verder geven.
We weten dat de chemo een stevige ‘dzjoef’ geeft aan Felix zijn bloedwaarden, maar als we zouden stoppen met behandelen bij de minste verkoudheid dan zijn we in 2020 nog bezig met de onderhoudsfase…
Het is de eerste verkoudheid sinds Felix ziek werd in december vorig jaar, toen we met aanhoudende verkoudheidsklachten aanklopten bij de huisarts en uiteindelijk leukemie op ons bord kregen.
We verstaan de beslissing om Felix niet naar school te laten gaan nu des te beter. Hij heeft minimaal contact met mensen en er is de voorbije week niemand in zijn buurt geweest die ‘bewust’ ziek was. Hoe is die ellendige verkoudheid voorbij ons gepasseerd?
De vijand is blijkbaar geniepig maar we zullen ons extra wapenen.
